De effecten van jeugdtrauma deel drie

De vorige twee delen van dit blog schreef ik over trauma vanuit het perspectief van de ACE studies die ons de correlatie hebben aangetoond tussen jeugdtrauma en gezondheidsproblemen later in ons leven. In deel twee heb ik mijn visie gedeeld over hoe trauma door generaties en eeuwen heen nog altijd in ons verankerd moet liggen omdat we praktisch gezien nog steeds in directe verbinding staan met alles wat er ooit is gebeurd en zal gebeuren. In dit laatste deel mijn opzienbarende ontdekking en enkele ideeën voor de toekomst.

Het gebeurt allemaal NU

Als we aannemen dat tijd niet bestaat en dat in feite alles wat materie is in een groot moment van NU is geperst, dan hebben we niet alleen invloed op onszelf of op onze zogenaamde huidige tijd, maar op alle tijden die er ooit zijn geweest of zullen komen. Een van de meest belangrijke principes die ik mijn studenten leer over het oplossen van trauma of negatieve emoties, is dat we slechts op een moment iets kunnen veranderen en dat is NU.

Wanneer we denken over het verleden, doen we dat nu. En als we zorgen maken over de toekomst is dat ook nu. Maar dat NU is dus veel groter dan ik ooit had gedacht. ALLES is NU.

En daarmee kwam ik tot een opzienbarende ontdekking: ALLE patronen van opgebouwd trauma door de eeuwen heen, is van invloed op onze huidige gezondheid!

Willen we echt gezond worden en ons bevrijden van angst en geweld en de effecten daarvan op onze gezondheid, dan hebben we veel meer op te lossen dan alleen datgene wat we in ons huidige leven ervaren. We hebben ook te maken met de levens van onze ouders, onze grootouders maar uiteindelijk van al het leven op deze planeet in het verleden en de toekomst.

 

Hoe bestrijden we ziekte?

Tot nu toe hebben we naar ziekte gekeken als een op zichzelf staand fenomeen. Het bestrijden van ziekte is in de loop der eeuwen steeds meer het bestrijden van symptomen geworden. We doen ons best ziektes te onderdrukken en op het moment dat we denken het meester te zijn komt er een nieuwe uitbraak, zoals de mazelen op dit moment. En om een ziekte helemaal de kop in te drukken zijn er steeds krachtiger middelen ingezet zoals bijvoorbeeld chemotherapie. We zien ziektes als verschillende op zichzelf staande problemen die we moeten bestrijden. Maar eigenlijk bestrijden we een heel groot intermenselijk netwerk van onopgelost trauma. Alleen kijken we er zo niet naar.

Begrijp me goed, ik heb niets tegen de medische wetenschap want ik denk dat we daarmee veel hebben bereikt. Maar we hebben ook iets heel belangrijks over het hoofd gezien.

We hebben heel veel geleerd over de biologie, over hygiëne en over de chemische processen in ons lichaam. Maar het uitroeien van ziekte of gezondheidsproblemen kan in mijn ogen niet alleen met pillen worden bestreden.

Een pil omdat je depressief bent of angstig kan misschien even werken, maar het probleem los je er niet mee op en vaak is het middel erger dan de kwaal. De kinderen uit het gezondheidscentrum van Nadine Burke Harris werden niet beter door alleen medisch handelen; ze hadden mentale en emotionele steun nodig. Hun ouders moesten geleerd worden hoe ze hun kinderen konden opvangen nadat er iets ernstigs was gebeurd en ze werden geholpen om hun eigen problemen aan te pakken.

 

De onzichtbare pijler

Ik geloof dat trauma steeds de onzichtbare pijler is geweest in de moderne gezondheidszorg. Een pijler die net zo belangrijk is om te onderzoeken en aan te pakken als het zetten van een gebroken been. We hebben trauma eeuwenlang onderschat. Op de een of andere manier hebben we er steeds niet naar willen kijken. In ons bewustzijn heeft er te lang het idee kunnen bestaan dat verwaarlozing, misbruik en geweld nu eenmaal erbij horen in de wereld. Maar is dat zo?

Zolang we als waarnemer vanuit deze gedachtepatronen naar de wereld kijken dan ZIEN we het ook niet. De kwantumfysica leert ons dat waarneming datgene wat we zien beïnvloed en dat waarneming onzeker is. Er is altijd een mogelijkheid voor het ene of voor het andere. Zie je een deeltje of een golfje, beide is mogelijk.

Natuurlijk besef ik me heel goed dat we niet van de ene op de andere dag al het trauma uit de wereld kunnen helpen, door er nu wel naar te kijken. Wat ik me wel besef is dat er een shift in ons denken moet gaan plaatsvinden. We kunnen een verschil maken door te beginnen bij onszelf en onze eigen kinderen. Door verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen negatieve ervaringen en die op emotioneel en mentaal niveau op te lossen. We kunnen beginnen door onze kinderen te leren hoe ze door het beoefenen van meditatie, yoga of EFT rust kunnen vinden in zichzelf.

 

Een paar mogelijkheden die ik zie

• Het oplossen van trauma is belangrijk voor gezondheid; die van onszelf en de generaties voor ons en na ons. Dit zou een vanzelfsprekende gedachte moeten worden.
• Kinderen zouden we moeten leren hoe ze met behulp van effectieve methoden, hun emoties kunnen reguleren.
• Artsen moeten meer inzicht krijgen in en kennis verzamelen over trauma en de relatie tot gezondheid.
• Er zou meer aandacht moeten zijn in de zorg en ook bij huisartsen over trans-generationeel trauma, denk hierbij aan misbruik, verwaarlozing, geweld en drugs- en alcoholmisbruik.
• Er is meer erkenning nodig van moderne, alternatieve methoden die trauma op effectieve wijze kunnen oplossen. Zelfhulpmethoden vind ik hierbij aanbevolen om de zelfredzaamheid te bevorderen.

 

In dit lange blog van drie delen heb ik mijn visie gedeeld over trauma en gezondheid zoals ik daar nu naar kijk. Dit is een beperkte visie op basis van wat ik nu weet en ervaren heb. Daarom ben ik nieuwsgierig naar de ontwikkelingen van de komende jaren en ben ik bereid om mijn ideeën bij te schaven, aan te scherpen of helemaal te veranderen. Je reactie op dit artikel stel ik op prijs.